Met de huidige lage spaarrente overwegen veel spaarders om te gaan beleggen. Vaak worden ze weerhouden door slechte ervaringen uit het verleden. De woekerpolis, in combinatie met allerlei beursdalingen en een economische crisis heeft hen geleerd dat beleggen geld kost, ja daar doe je het niet voor! De grap dat een kratje Heineken in elk geval nog het statiegeld oplevert, en "dus" een betere belegging is dan de aandelen hoor je al een tijdje niet meer. Het gaat al enkele jaren weer wat beter met de beurzen. Een bijbehorend fenomeen is dat niet erg financieel benullige consumenten willen gaan beleggen. Daarbij denken ze altijd aan het op een of andere manier investeren van een flink deel van hun spaargeld in aandelen. Veel beroepsbeleggers beschouwen toenemende belangstelling voor beleggen als een contra indicator: als Piet Particulier zich meldt is het feestje bijna voorbij.
Daarmee zit ik in mijn achterhoofd als Bas zich meldt: Hij wil gaan beleggen, vanwege de lage spaarrente. Om te gaan beleggen is het wel handig dat je daarmee een doel hebt, een reden om te gaan beleggen. De eerste -nooit gestelde- vraag bij een beleggingsprofiel zou kunnen zijn MOET U BELEGGEN? Als er geen financieel doel is, of het doel kan worden gehaald zonder beleggen, dan is verdere poespas overbodig. Waarom zou je financieel risico nemen als dat niet nodig is?
Bij het gesprek met Bas blijkt dat er wel een achterliggend probleem bestaat dat hem op de beleggingsgedachte heeft gebracht. Bas heeft een redelijk betaalde baan bij de gemeentelijke groenvoorziening, die is lichamelijk best belastend, bomen snoeien, sloten uitdiepen, het is niet uren op een schoffel leunen. Zoals hij maar half grappig opmerkt: toen hij 12 jaar geleden aan deze baan begon was het vooruitzicht met 57/58 jaar gebruik te kunnen maken van een vervroegd pensioen, met behoud van het grootste deel van het salaris. Nu is het vooruitzicht dat hij tot 67 jaar door moet werken, en hij denkt eigenlijk dat het nog wel 68 of 69 kan worden. In 12 jaar is zijn pensioenleeftijd 12 jaar opgeschoven. Hij vreest dat niet vol te houden en wil eigenlijk toch eerder kunnen stoppen, of in elk geval minder werken. Daarmee heeft Bas tóch een beleggingsdoel en een termijn: over ongeveer 15-20 jaar een bedrag dat voldoende is om óf minder te werken óf toch eerder te stoppen. Ik vind een heel exact doel misleidend, exacte data en bedragen verhouden zich niet erg goed tot beleggen.
Bas blijkt over een behoorlijke spaarrekening te beschikken, van ruim € 25.000,-- Meer dan nodig voor calamiteiten, en ook ruim voldoende voor onverwachte uitgaven. Hij spaart elke maand automatisch € 150,--, en daarnaast nog een deel van zijn vakantiegeld, 13e maand en meevallertjes zoals belastingteruggave.
Nu is de opgave: wat voor bedrag denkt hij nodig te hebben, kan hij dat bij elkaar beleggen, wat zijn de risico's en wat voor rendement bereken je dan eigenlijk? Hoeveel leg je in? Wat als het allemaal fout loopt? Ben je dan al je geld kwijt? De gemiddelde particulier raakt, wetenschappelijk aangetoond, geld kwijt op de beurs! Terwijl aandelen een langjarig rendement hebben van 6-7% gemiddeld. Waarom gaat het dan zo vaak mis? Kunnen we zorgen dat Bas meer kans heeft tot de succesvolle volhouders te gaan behoren, met in ons achterhoofd de gedachte dat hij er geen verstand van heeft, er ook niet mee bezig wil zijn, en ook niet van plan is hierin veel te veranderen? Dat kan, en wat nog mooier is, jij kunt dat ook. In een volgend stuk (of twee) de uitleg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten