Bij deze toer hoefde ik gelukkig niet te fietsen, behalve van en naar het station in Almelo. Wel om zeven uur in de trein. Ik had me -met zachte hand geholpen- aangemeld om als vrijwilliger mee te doen aan de ontwoekertoer van de Stichting Woekerpolis, één van de grotere stichtingen die zich bezighoudt met de nog steeds zo algemeen als de brandnetel voorkomende beleggingspolis-met-te-hoge kosten. In die zin ook een hele toer!
Tot mijn niet geringe verbazing bleken vele honderden mensen met zo'n polis bereid om een flinke reis te maken om te weten te komen óf ze een woekerpolis hebben, en wat ze dan zouden kunnen doen, en wat inzicht te krijgen in hun polis. Dat moest dan wel in 20-30 minuten per persoon gebeuren. Vooraf vroeg ik me wel af wat ik nou in een half uur voor die mensen zou kunnen betekenen. Per trein, bus en sandalen bereikte ik met wat omwegen en geklim over afrasteringen en wegafzettingen (never let them fence you in!) de rustiek gelegen auberge "Het oude Tolhuys" Aan het gebouw te zien was belastingheffing (tol) in vroeger tijden ook een winstgevende bezigheid. Enige mijmeringen over tollenaars en woekeraars verder ontmoette ik de collega's die een vrije zaterdag opofferden en hun expertise belangeloos aanboden. Dit zijn wel de topshots bedacht ik me. Bepaald het neusje van de zalm in adviseursland. Veel van vakpers twitter en andere media bekenden. Al snel werd ik als vliegende kiep ( jeugdherinnering: dik boekenwurmpje, bril, bronchitis, ga jij maar in de -uit twee jassen gevormde goal-, maar je mag gewoon een beetje meevoetballen hoor!) benoemd. Dat zeg ik; vliegende kiep, je wordt benoemd.
Ik kreeg een tafeltje wat me sterk deed denken aan een examensetting: u heeft tafeltje F-12, dit zijn de formulieren, glaasje water en de eerste man met een dikke order schoof aan. Ik zal u niet vervelen met alle verhalen van de dag. Ik was wel totaal verbijsterd: ondanks dat deze consumenten dikke ordners hadden, ze hadden hun administratie beslist op orde!, brieven geschreven, lid waren geworden van de vereniging, ze zágen het gewoon niet! Ze begrepen nog steeds niets of bijna niets van de polis, van de model 3 overzichten. Ze zagen niet de verwoestende invloed van jaarlijkse waarde onttrekking van enkele procenten. Ze merkten het beruchte hefboom- en inteereffect niet op, en heel vaak dachten ze dat er niets aan te doen was. Soms dachten ze dat er nog hoge afkoopkosten in rekening zouden worden gebracht. Soms dachten ze dat het nog wel bij kon trekken. Niemand begreep de gevolgen van sterk dalende en stijgende beurskoersen. Sommigen zagen niet dat hun risicopremie binnen afzienbare tijd de maandpremie zou gaan overstijgen, zodat hun polis als een lekke badkuip zou gaan leeglopen. Opeens bleek dat halve uur voor hen van grote waarde en een eye-opener van jewelste. En een dringende call-to-action: u moet wel wat gaan DOEN! Het beste moment was jaren geleden, het een na beste moment is NU.
Met 25 adviseurs hebben we in een marathon sessie hopelijk bij deze groep van honderden een zeer luide bel laten rinkelen: kom uit je stoel en ontwoeker je polis! Met deze sessies lossen we kennelijk één van de grootste raadsels op: waarom doen die polishouders nu niks? Ik heb twee punten: ze snappen er nog steeds niks van en ze vertrouwen adviseurs niet. Na alle verhalen die ik aanhoorde is dat laatste begrijpelijk. Ons prachtige vak trekt nog steeds lieden van bedenkelijk allooi, met de ogen slechts gericht op de eigen portemonnee op korte termijn. Na door een vriendelijke collega per bijna antieke Saab 500 Turbo met onverantwoorde snelheden - ja zo rijden we hier- op het station te zijn afgezet kon ik naar huis, een hele ervaring rijker. Waarbij ik me wel afvraag: hoeveel polissen liggen er nog in de la, en hoeveel mensen zouden met een speed-date van een half uur wakker geschud kunnen worden?
